Parch prószysty ziemniaka

Ta choroba grzybowa występuje w Polsce sporadycznie i w słabym nasileniu, częściej w ogródkach przydomowych wskutek corocznej uprawy ziemniaków, zwłaszcza na glebach ciężkich i wilgotnych. Objawy chorobowe występują przede wszystkim na bulwach, rzadziej na stolonach lub korzeniach. Początkowo są to jasno- brunatne, okrągławe, małe plamki. W ciągu lata w miejscach tych tworzą się na młodych bulwach małe, wzniesione pęcherzyki. W miarę rozwoju choroby skórka na pęcherzykowatych wzniesieniach rozrywa się i wysypuje się ciemnobrunatny pył — skupienia zarodników. Powstają ranki otoczone postrzępioną skórką. W razie silnego porażenia ranki zlewają się razem, obejmując niekiedy znaczną część powierzchni bulw. Często na powierzchni bulwy widoczne są większe skupienia nieco wzniesionych, pylących brodawek. Tego rodzaju objawy stwierdza się zazwyczaj dopiero podczas zbioru ziemniaków. Porażone parchem prószystym bulwy ziemniaka łatwo gniją w wilgotnej przechowalni. Objawy na stolonach i korzeniach są podobne jak na bulwach. Zapobieganie i zwalczanie. Na polach, na których stwierdzono występowanie parcha prószystego, nie należy uprawiać ziemniaków przez co najmniej 4 lata. Bulwy pochodzące z zarażonych pól nie nadają się na sadzeniaki. Porażonych bulw nie wolno skarmiać na surowo, ponieważ zarodniki grzyba nie tracą żywotności po przejściu przez przewód pokarmowy zwierząt i dostają się razem z obornikiem na pole. Sadzeniaki (w stadium śpiących oczek) można odkażać mocząc je przed sadzeniem w 2-procentowym roztworze wodnym formaliny (dawka 2 1 Formaliny technicznej 40 + 98 l wody). Czas moczenia zależy od temperatury roztworu: w roztworze formaliny o temperaturze 25°C — 3 godziny, o temperaturze 45—50°C — 5 minut.